* ΤΗΣ ΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΛΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Βρισκόμαστε πλέον στο κατώφλι της έναρξης του ΓεΣΥ υπό τον συντονισμό του ΟΑΥ και με δεδομένη τη λειτουργία του νέου ΟΚΥπΥ, ο οποίος περιλαμβάνει όμως μόνο τις κρατικές υπηρεσίες. Συγχρόνως, τούτα επιβάλλεται να λειτουργούν στο καθορισμένο πλαίσιο που απαιτεί την εφαρμογή επιπλέον σύγχρονων απαραίτητων ευρωπαϊκών νομοθεσιών, ακριβώς όπως αυτές εντάσσονται στην καθημερινότητα για την υγεία και την προστασία των πολιτών ακόμα και διασυνοριακά. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία για τα Δικαιώματα των Ασθενών όπως ισχύει από την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, εφαρμόζεται με τον « Περί της Κατοχύρωσης και της Προστασίας των Δικαιωμάτων των Ασθενών Νόμο του 2004» (Ν.1(Ι)/2005) ταυτόχρονα ήδη στο δημόσιο αλλά και σε όλο τον ιδιωτικό τομέα.
Έχω διατυπώσει σε όλους τους τόνους στις δημόσιες τοποθετήσεις μου ότι η αξιοπρεπής και λυσιτελής διαχείριση των παραπόνων και καταγγελιών των ασθενών, αποτελεί σημαντικότατο δείκτη ενός ποιοτικού συστήματος υγείας και, κατά συνέπεια, μιας σύγχρονης δημοκρατικής χώρας με κοινωνική ευαισθησία και έμπρακτο σεβασμό απέναντι στους πολίτες της. Οι μηχανισμοί που μέχρι σήμερα υπάρχουν δυστυχώς λειτουργούν με πολύ περιορισμένη αποτελεσματικότητα στην Κύπρο και σίγουρα δε μπορούν από μόνοι τους ιδιαίτερα υπό τα νέα δεδομένα να αποδώσουν σωστά, αφού χρειάζονται σημαντική ενίσχυση αλλά και καλύτερο συντονισμό προς όφελος των ασθενών.

Της Λήδας  Κουρσουμπά*

Η αλματώδης  πρόοδος της τεχνολογίας επηρεάζει, είτε άμεσα είτε έμμεσα, σχεδόν κάθε πτυχή της σύγχρονης καθημερινότητας, περιλαμβανομένης της σχέσης των γονιών με τα παιδιά τους. Το σημερινό ψηφιακό περιβάλλον, δημιουργεί προϋποθέσεις και δυνατότητες νέων τύπων επικοινωνίας και προωθεί ένα εναλλακτικό πλαίσιο κοινωνικής αλληλεπίδρασης, όπου τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, μπορούν εύκολα να διαρραγούν. Σε αυτό, ακριβώς, το πλαίσιο εντάσσεται και η επιλογή πολλών γονιών να χρησιμοποιούν διάφορες διαδικτυακές πλατφόρμες, για να κοινοποιήσουν ιστορίες και να μοιραστούν πληροφορίες, με τη μορφή ή τη συνοδεία οπτικοακουστικού υλικού, στις οποίες κεντρικοί πρωταγωνιστές είναι τα παιδιά τους. Αυτή η πρακτική, γνωστή με τον όρο «sharenting» (από το share που σημαίνει μοιράζομαι και το parenting που αναφέρεται στην ενάσκηση του γονικού ρόλου), είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και, ταυτόχρονα, αποτελεί, τα τελευταία χρόνια, αντικείμενο δημοσίου διαλόγου και, αρκετές φορές, στόχο κριτικής.

Του Διαμαντή Ζαφειριάδη*

Η βία στην εποχή μας έχει πάρει  μεγάλες διαστάσεις και πλήττει  όλες τις κοινωνικές ομάδες, ιδιαίτερα  όμως τα παιδιά και τους εφήβους.
Έρευνες  σε διεθνές επίπεδο έχουν δείξει ότι περίπου το 15% των μαθητών έχουν βιώσει συμπεριφορές εκφοβισμού και βίας, οι οποίες παρατηρούνται συχνότερα στις ηλικίες 8-15 ετών.

Πριν από είκοσι χρόνια αυτές τις μέρες ξεκινούσαν στη γαλλική πόλη Ραμπουγιέ οι συνομιλίες της διεθνούς διάσκεψης για την ειρήνη με στόχο την επίλυση της κρίσης μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας για το Κοσσυφοπέδιο. Tο Βελιγράδι απέρριψε εκεί τις προτάσεις που είχαν παρουσιαστεί. Στις 24 Μαρτίου 1999 το ΝΑΤΟ ξεκίνησε την πρώτη στρατιωτική αποστολή του μετά το τέλος του Β‘ Παγκοσμίου Πολέμου.